Yalnızlığımı sürekli geçiştiriyorum, kalabalık ortamların arasına saklıyorum, ama asla ondan kurtulamıyorum.
Artık kimseyi sevemiyorum. Sevmek, sevişmekten daha zor geliyor. Anlamıyorum. Anlamlandıramıyorum çevrenin davranışları. Hepsi çok uzak ve bilinçsiz.
Yoruldum.
Yakın gözüken insanların aptallıklarından, yanımda olması gereken insanların uzaklığından yoruldum.
Kendime vakit ayırırsam geçiceğini söylemişlerdi, her zaman olduğu gibi yine yanıldılar. Kendimle asla başbaşa kalamadım, yalnızlığım hep yanımdaydı beni hiç bırakmadı. Bana sadık olan tek şey sanırım yalnızlığımdı.
Yalnızlık hayatınızın bir parçası haline geldiğinde yalnız kalamamaya alışıyosunuz. Şanslı olanlarınız var, bunun sahte olduğunu anlayabilicek kadar zeki olanlar. Bir de bu durumdan memnun olabilicek kadar akılsız olanlar.
Ve bazen tanımadığınız insanların bir kaç kelimesi hayatınızı değiştirmeye yeter. O bok gibi hissettiğiniz anda duyduğunuz bir kaç kelime..
Bir daha asla duyamıcağınız ama hep aklınızın köşesinde kalıcak olan.
Tıpkı ilk aşkınız gibi..
Yorumlar
Yorum Gönder